zaterdag 31 augustus 2013

The renovation #part 11 #The Green House

Het huis wordt met de dag mooier!

Eerst noemde we het nog de uitbouw of gekscherend 'de vrouwenvleugel'.
Maar dat klopte niet meer, toen de uitbouw niet aan ons huis vast mocht zitten.
Waardoor het ineens een losstaand gebouw werd.

Hoewel er straks in geschilderd, muziek en keramiek gemaakt wordt,
dekt het woord 'Atelier' ook niet helemaal de lading,
aangezien de meiden er ook straks in willen gaan leren en chillen...

En zo noemde we het voorlopig 'ons tuinhuis' omdat zij... juist...
Of 'ons zomerhuis', omdat het zomer is en wij er zonnig van worden!


Maar met de nieuwe kleur is ook de nieuwe naam gevonden.
Toen ik in mijn vorige blog 'green house' intypte schoot ik ineens terug in de tijd.

Waarin ik zo'n twintig jaar oud was en echt helemaal gek van de televisieserie:
Anne of Green Gables (Anne van het Groene Huis).
'Kent iemand die serie ook?'


Hij was gebaseerd op het boek van Montgomery uit 1908.
Het ging over een weesmeisje dat wordt opgenomen in het Groene Huis.
Een fantasievol meisje dat helemaal gek van literatuur en poëzie wordt.


Afijn, een zeer romantisch verhaal.
Waar ik vele tranen bij heb gelaten!
En wat werd ik er iedere keer weer blij van!

Ik vond op internet zelfs een plaatje van dat huis :-)


 Ik heb geen idee wat ik vandaag de dag van die serie zal vinden.
(Misschien wel enorm zoetsappig...)
Ik kan geloof ik beter de herinnering koesteren.

Maar de kunstzinnige ontwikkeling van Anne of Green Gables,
past wel helemaal bij mijn gevoel bij ons tuinhuis.

Romantisch, geborgen en ruimte voor dromen, fantasie en creativiteit!
En daarmee is haar nieuwe naam 'Het Groene Huis' geboren!


 En ook omdat het huis natuurlijk gewoon groen is :-)





vrijdag 30 augustus 2013

the renovation #part 10 #green house!

Via Rosa Rugosa kochten we matte traditionele Scandinavische verf uit Finland. 
Dit type verf wordt door heel Scandinavië al eeuwenlang gebruikt,
 om de ruwe houten huizen van buiten te schilderen.

We kozen pastelgroen uit, maar we kwamen er maar niet toe het erop te smeren.
Alle andere klussen (en ons werk) vroegen te veel aandacht.

Gelukkig was het prachtig weer, maar toen de eerste regenbui viel...
besloten we toch maar een schildersbedrijf in te schakelen. 


Waardoor we sinds twee dagen, ineens een prachtig lichtgroen zomerhuis hebben!!


De schilders schuurden ook gelijk onze twee geverfde deuren weer bijna kaal!
Omdat zij liever grondverf op waterbasis wilden en een mooi strakke ondergrond natuurlijk!

Ik hoop dat ze vandaag de kozijnen en deuren wit gaan schilderen!
Ik ben zo benieuwd naar het uiteindelijke eindresultaat!



Op de zoldertjes zijn inmiddels naast de trappen, ook de hekjes allemaal geplaatst.
Zodat wij en/of onze spullen niet naar beneden vallen.


De vele dozen die we nog moeten uitpakken, hebben we er maar even opgeschoven...


Ook zijn we begonnen met een houten vloer te leggen in mijn atelier.
Nou ja we, mijn lief dan...


Zelf ben ik nog steeds dozen aan het uitpakken.
Spullen aan het verplaatsen en wegbrengen naar de kringloop/werf.

Kortom, het blijft een hele klus.
Al genieten enorm van de mogelijkheid en het resultaat.

De meeste tijd zijn we echter gewoon heel druk met ons werk.
Want de vakantie is voor ons al twee weken voorbij.

Maar we zijn blij dat we 's avonds nu even alleen verrast 'mooi!' hoeven te roepen, 
over het werk van de schilder, 
als we moe gestreden thuis komen!




maandag 26 augustus 2013

niemendalletje #hergebruik

Dit is het moment om afscheid te nemen.
Als 45 jarige moet ik ook gewoon reëel zijn. 
Dat maatje 34-36 komt nooit meer terug.
Net zo min als de jurkjes die daarbij horen.


Ze hingen al heel lang werkeloos in mijn kast.
Het waren ooit mijn lievelingsjurkjes.
Eentje met geborduurde vrolijke bloemetjes van Laura Ashley.
En een stemmig zacht roze 'ruitje' van Turnover.
Dit weekend nam ik afscheid van hen, nou ja, een beetje.



Want het is niet alleen het jurkje of de prijs (al waren ze ooit best duur).
Maar het zijn ook die mooie stofjes, waar ik geen afscheid van kan nemen.

En toen ineens wist ik het, ik ging ze hergebruiken.
Want in mijn donkerbruin geverfde huis in Tiel,
zien mijn 'art deco' stoelen er ineens wel heel erg bruin en somber uit.

En ook al heb ik een vrolijk gestipt tafelkleed gekocht.
Er is meer nodig om Tiel tot 'thuis' te maken.


Van de verhuurster mag ik de wanden geen roze of paars verven...
Ze zei het op een toon van: 'dat wil toch geen mens'.
Maar ik dacht alleen; hoezo geen roze?


Dus ging ik maar aan de slag met schaar en schiettang.
En wat was dat heerlijk om te doen.
Zonder vooropgezet plan of ingewikkelde zoompjes.
Maar gewoon knippen en nieten :-)


Jaren heb ik daar tegenop gezien.
(Ik kocht de stoeltjes ruim drie geleden via Marktplaats.)
Maar altijd heeft iets anders voorrang gekregen.
En had ik geen tijd om stofjes uit te zoeken :-)

Ik ben heel erg blij met het vrolijke resultaat!

Nu ik eenmaal op gang ben, wil ik ze ook gaan verven.
Ik denk: 2x pastelroze, 2x pastelgroen (mint)
De roze verf heb ik al gekocht :-)


Heel langzaam krijgt mijn plekje in Tiel zo haar eerste kleur.
De donkerbruine schouw en keukenblok ga ik ook echt schilderen.
Als het dan geen roze mag, dan maar lichtblauw :-)


En oh wee degene die rode wijn op mijn stoelen morst!
Want los kunnen ze niet meer!

Maar tegen die tijd heb ik vast weer een ander jurkje.
Dat bijvoorbeeld veel te groot is :-)







zondag 25 augustus 2013

the renovation #girls stuff #colour #part 3 #lilac/pink

Ze zit al twee weken op deze blog te wachten :-)
Maar het was dan ook een hele klus!
Stapels verhuisdozen moesten uitgepakt worden.
Mijn dochter heeft echt heel erg veel spullen...


Van haar mocht ik al haar speelgoed weggooien!
Gelukkig mocht haar Playmobielhuis (voor de sier) wel nog even blijven.
Ik denk dat ik hem straks zelf helemaal ga inrichten.
Soms is het gewoon niet leuk, dat de kinderen ouder worden...
Maar, ik heb nu al zin om hem straks heel mooi in te richten :-)


Enne, misschien dat ik de piano ook nog wit verf!


Mijn dochter is dus reuze creatief (en ook een echte rommelpot).
Overal gekleurde plakkers op (en onder) de piano, bergen zand, kleding en makecup 

Maar ik sloeg mij er door heen en nu is het gelukt.
Al was het donker toen ik klaar was.
Vandaar deze late blog...



Bij mijn dochters creativiteit horen ook leuke ideeën.
Die soms best even lastig zijn om uit te voeren.

Zo wilde zij heel graag een tent.


Een tent om in te kunnen lezen, dromen en chillen.
Een tent die ze ook als een huisje kon afsluiten...






Het is al donker, dus ik krijg hem niet zo goed op de foto.
Maar ik ben er trots op en ik hoop dat zij dat straks ook is.
Hier is die dan: een echte oosterse bedoeientent!
Voor mijn prinses :-) 






vrijdag 23 augustus 2013

#Lucky day #10 #peace #Tiel #move

Ik heb mijn hart verpand aan het stadje Tiel.
Zomaar ineens.


Een paar maanden geleden wist ik niet eens waar het lag.
Alleen dat Flipje er vandaan kwam.
Flipje waar ik vroeger stickers en sleutelhangers van had.

Flip wat ook de naam was van die aardige jongen uit de zesde klas.
Van wie ik als zesjarige altijd mee mocht voetballen.
(Later bleek zijn naam Philip, maar dat terzijde...)


Stiekem hoopte ik dat dat kleine mannetje uit rode kersen zou bestaan.
Maar na grondig onderzoek blijkt hij een framboos te zijn...
Maar vrolijk en fruitig is hij wel!

En nu is daar opeens Tiel.
Een stad aan de rivier de Waal.


Tja en daar stond ik vorige week ineens met mijn auto.
Uitkijkend over de Waal.
Het leven kent vele wegen.

Want sinds vrijdag ben ik ineens de trotse 'eigenaar'.
Van een woonplekje in dit stadje Tiel.
Een soort (piep)klein Amsterdam.


Maar dan met een doordeweekse rust.
Waar ik blijkbaar naar op zoek was.
Zonder dat te weten.


Dus dwaalde ik afgelopen weekend ineens door de stille straatjes.
Liep een rondje over de stadswal en ontdekte prachtige rustige stadstuinen.


Maar ook een lange drukke winkelstraat.
Vol leuke (en geen lege!) winkels en terrassen :-)


Zalige ijsjes, overal Flipjes en hele vriendelijke mensen.


Maar zonder dat alles gezien te hebben was ik eigenlijk al om.


Dat zat hem niet in de omgeving.
Want die zag ik pas.
Nadat ik de sleutel al had gekregen.


Hij waren ook niet mijn nostalgische gevoelens over Flipje.
Hoewel die wel al een beetje meespeelden :-)


Maar het was die 'veranda' die aan het huisje zit.
Daar zag ik mijzelf gelijk zitten.
Na een lange dag werken.

Helemaal alleen, met een kop soep, die ik zelf heb gekozen.
En een ijskoud blikje Coca-Cola light.


Zonder dat ik eerst een lieve bed & breakfast dame te woord moet staan.
Zonder daarna met Duitse gasten in de rij voor de douche te moeten staan.
Of 's nachts mijzelf aan te moeten kleden, om naar het toilet op de gang te kunnen.
Of tijdens het eten moet reageren op verdwaalde vertegenwoordigers.
Of moet slapen in een kamer waar het raam niet open kan.
Of in het donker met knijpende ogen door de regen naar huis moet rijden.
Of.....

Het was de veranda en de rust.


Dus propte ik afgelopen vrijdag twee rieten stoeljes, kussentjes en een tafeltje in mijn auto.
En een paar beeldjes waarvan ik dacht dat mijn lief dat wel op prijs zou stellen...


Onderweg kocht ik een grote pot lavendel bij de benzinepomp.
En haalde een prachtige wandplaat op (via Marktplaats).
Waarvan de eigenaar blij was dat die weer 'terug' naar Tiel ging.


Toen nam ik met een blij kloppend hart de sleutel in ontvangst.
Luisterde niet naar natte kelders, uitvallende verwarming en lastige ovens.
Keek niet achtergebleven vuilniszakken, niet werkende gordijnen of verwaarloosde tuin.

Ik zag alleen die veranda en voelde: :-)

Toen de eigenaar weg was veegde ik snel de ergste spinnenwebben weg.
Veegde glas en bladeren weg en sleepte de stoeltjes uit mijn auto.
Verjoeg de geur van 'oud nat huis' met lavendel.
Haalde vergeelde schilderijtjes van de muur.
Hing een paar plastic roosjes op en ging zitten!
......


Zondag wist ik mijzelf en mijn lief te motiveren.
Om toch ook een busje vol bed, stoelen en tafel te vullen.
Want voor slapen heb je dat toch echt nodig.
En ik dacht bij mijzelf: 'dit is echt voor het laatst'.
Maar zei het het maar niet hardop.
Want je weet nooit hoe het leven loopt.


Mijn lief keek verrast naar de donkerbruine muren,
en bezorgd naar de loshangende elektriciteit draden, 
de onstevige sloten en het gedeelde portaal.

Maar hij zei niets en schroefde het bed in elkaar.
Dat ik gelukkig niet via Marktplaats had verkocht.

Daarna dronken we wijn op een terras dichtbij.
Daarna aten we daar een heerlijke maaltijd.
De zon scheen.

En mijn lief zei: dit is geluk.



Meer was niet nodig.