Ik heb mijn hart verpand aan het stadje Tiel.
Zomaar ineens.
Een paar maanden geleden wist ik niet eens waar het lag.
Alleen dat Flipje er vandaan kwam.
Flipje waar ik vroeger stickers en sleutelhangers van had.
Flip wat ook de naam was van die aardige jongen uit de zesde klas.
Van wie ik als zesjarige altijd mee mocht voetballen.
(Later bleek zijn naam Philip, maar dat terzijde...)
Stiekem hoopte ik dat dat kleine mannetje uit rode kersen zou bestaan.
Maar na grondig onderzoek blijkt hij een framboos te zijn...
Maar vrolijk en fruitig is hij wel!
En nu is daar opeens Tiel.
Een stad aan de rivier de Waal.
Tja en daar stond ik vorige week ineens met mijn auto.
Uitkijkend over de Waal.
Het leven kent vele wegen.
Want sinds vrijdag ben ik ineens de trotse 'eigenaar'.
Van een woonplekje in dit stadje Tiel.
Een soort (piep)klein Amsterdam.
Maar dan met een doordeweekse rust.
Waar ik blijkbaar naar op zoek was.
Zonder dat te weten.
Dus dwaalde ik afgelopen weekend ineens door de stille straatjes.
Liep een rondje over de stadswal en ontdekte prachtige rustige stadstuinen.
Maar ook een lange drukke winkelstraat.
Vol leuke (en geen lege!) winkels en terrassen :-)
Zalige ijsjes, overal Flipjes en hele vriendelijke mensen.
Maar zonder dat alles gezien te hebben was ik eigenlijk al om.
Dat zat hem niet in de omgeving.
Want die zag ik pas.
Nadat ik de sleutel al had gekregen.
Hij waren ook niet mijn nostalgische gevoelens over Flipje.
Hoewel die wel al een beetje meespeelden :-)
Maar het was die 'veranda' die aan het huisje zit.
Daar zag ik mijzelf gelijk zitten.
Na een lange dag werken.
Helemaal alleen, met een kop soep, die ik zelf heb gekozen.
En een ijskoud blikje Coca-Cola light.
Zonder dat ik eerst een lieve bed & breakfast dame te woord moet staan.
Zonder daarna met Duitse gasten in de rij voor de douche te moeten staan.
Of 's nachts mijzelf aan te moeten kleden, om naar het toilet op de gang te kunnen.
Of tijdens het eten moet reageren op verdwaalde vertegenwoordigers.
Of moet slapen in een kamer waar het raam niet open kan.
Of in het donker met knijpende ogen door de regen naar huis moet rijden.
Of.....
Het was de veranda en de rust.
Dus propte ik afgelopen vrijdag twee rieten stoeljes, kussentjes en een tafeltje in mijn auto.
En een paar beeldjes waarvan ik dacht dat mijn lief dat wel op prijs zou stellen...
Onderweg kocht ik een grote pot lavendel bij de benzinepomp.
En haalde een prachtige wandplaat op (via Marktplaats).
Waarvan de eigenaar blij was dat die weer 'terug' naar Tiel ging.
Toen nam ik met een blij kloppend hart de sleutel in ontvangst.
Luisterde niet naar natte kelders, uitvallende verwarming en lastige ovens.
Keek niet achtergebleven vuilniszakken, niet werkende gordijnen of verwaarloosde tuin.
Ik zag alleen die veranda en voelde: :-)
Toen de eigenaar weg was veegde ik snel de ergste spinnenwebben weg.
Veegde glas en bladeren weg en sleepte de stoeltjes uit mijn auto.
Verjoeg de geur van 'oud nat huis' met lavendel.
Haalde vergeelde schilderijtjes van de muur.
Hing een paar plastic roosjes op en ging zitten!
......
Zondag wist ik mijzelf en mijn lief te motiveren.
Om toch ook een busje vol bed, stoelen en tafel te vullen.
Want voor slapen heb je dat toch echt nodig.
En ik dacht bij mijzelf: 'dit is echt voor het laatst'.
Maar zei het het maar niet hardop.
Want je weet nooit hoe het leven loopt.
Mijn lief keek verrast naar de donkerbruine muren,
en bezorgd naar de loshangende elektriciteit draden,
en bezorgd naar de loshangende elektriciteit draden,
de onstevige sloten en het gedeelde portaal.
Maar hij zei niets en schroefde het bed in elkaar.
Dat ik gelukkig niet via Marktplaats had verkocht.
Maar hij zei niets en schroefde het bed in elkaar.
Dat ik gelukkig niet via Marktplaats had verkocht.
Daarna dronken we wijn op een terras dichtbij.
Daarna aten we daar een heerlijke maaltijd.
De zon scheen.
De zon scheen.
En mijn lief zei: dit is geluk.
Meer was niet nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten